داستان کوتاه

A boy and a girl were playing together. The boy had a collection of marbles. The girl had some sweets with her. The boy told the girl that he will give her all his marbles in exchange for her sweets. The girl agreed. The boy kept the biggest and the most beautiful marble aside and gave the rest to the girl. The girl gave him all her sweets as she had promised. That night, the girl slept peacefully. But the boy couldn’t sleep as he kept wondering if the girl had hidden some sweets from him the way he had hidden his best marble.

Moral of the story

If you don’t give your hundred percent in a relationship, you will always keep doubting if the other person has given his/her hundred percent. This is Applicable for any Relationship like love , friendship, employer – employee relationship etc.
Give your 100% to everything you do and sleep peacefully

خدمات ترجمه
پسر و دختر کوچکی با هم گیم می‌کردند. پسر چند تا تیله داشت و دختر کوچولو چندتایی شیرینی با خودش داشت. پسر کوچولو به دختر کوچولو گفت: من تمام تیله‌هایم را به تو می‌دهم و تو تمام شیرینی‌هایت را به من بده.

دختر کوچولو قبول کرد. پسر بزرگترین قشنگ ترین تیله‌اش را مخفیانه برداشت و بقیه را به دختر کوچولو داد. اما دختر کوچولو همان جوری که قول داده بود تمام شیرینی‌هایش را به پسرک داد. همان شب دختر کوچولو با آرامش تمام خوابید خوابش برد. ولی پسر کوچولو نمی‌توانست بخوابد چون به این فکر می‌کرد که همان گونه ی که خودش بهترین تیله‌اش را پنهان کرده بود ممکن است دختر کوچولو مثل او خرده از شیرینی‌هایش را پنهان کرده تمام شیرینی‌ها را به او نداده باشد.

نتیجه اخلاقی:

اگر در رابطه تان صد در صد صادق نباشید همواره در شک و تردید به سر خواهید برد که افراد دیگر صد در صد با شما صادق بوده اند. این در مورد هر ارتباطی صدق می نماید دررابطه عشق ، دوستی ، رابطه کارمند و کارفرما و….

در مورد آنچه که انجام میدهی صد در صد صداقت داشته باش و با آرامش بخواب. (ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﻝ ﻛﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﯿﺴﺖ… ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﺎﻝ ﻛﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ…)

ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﮐﻮﺋﯿﻠﻮ

lliams was a teacher, and there were thirty small children in her class. They were nice children, and Miss Williams liked all of them, but they often lost clothes
It was winter, and the weather was very cold. The children’s mothers always sent them to school with warm coats and hats and gloves. The children came into the classroom in the morning and took off their coats, hats and gloves. They put their coats and hats on hooks on the wall, and they put their gloves in the pockets of their coats
Last Tuesday Miss Williams found two small blue gloves on the floor in the evening, and in the morning she said to the children, ‘Whose gloves are these?’, but no one answered
Then she looked at Dick. ‘Haven’t you got blue gloves, Dick?’ she asked him
‘Yes, miss,’ he answered, ‘but those can’t be mine. I’ve lost mine’

خانم ويليامز يك معلم بود، سي كودك در كلاسش بودند. آن/ها بچه/هاي بهتر ي بودند، و خانم ويليامز همه/ي آن/ها را رفیق داشت، ولی آن ها اکثرا لبـاس ها ي خود را گم مي كردند.
زمستان بود، و هوا خيلي سرد بود. مادر بچه ها هميشه آنها را با كت گرم كلاه و دستكش به مدرسه مي فرستادند. بچه ها صبح داخل كلاس مي آمدند و كت، كلاه و دستكش هايشان در مي آوردند. آن ها كت و كلاهشان را روي چوب ي كه بر روي ديوار بود مي/گذاشتند، دستكش ها را نيز در جيب كتشان مي ذاشتند.
سه شنبه قدیم غروب خانم ويليامز يك جفت دستكش كوچك آبي بر روي زمين پيدا كرد، صبح روز بعد به بچه ها گفت، اين دستكش چه كسي است؟ اما كسي جوابي نداد.
در آن به ديك نگاه كرد از او پرسيد. ديك، دستكش هاي تو آبي نيستند؟
او جواب داد. بله، خانم اما اين ها نمي تونند براي من باشند. چون من جهت خودمو گم كردم.