تجارت کشتی های اقیانوس پیمای عظیم ، پیشرفت های عمده ای را در زمینه طراحی کشتی اندازه و سرعت شاهد بود . شرکـت کشتیرانی ستاره سفید ، که یکی از پیشروان این امر بود ، بجای سرعت بالا بر روی اندازه و تجمل متمرکز شده بود. در سال ۱۹۰۷ ،جیمز بروس آیسمی مدیر اجرایی کشتیرانی ستاره سفید و لرد جمیز پیری، شریک مجموعه هارلند ولف (سازنده کشتی های شرکت کشتیرانی ستاره سفید از زمان تأسیس آن در سال ۱۸۶۹) تهیه سه کشتی بخار عظیم را در دستور کار قرار دادند که قرار بود استاندارد جدید ی در زمینه آسایش تجمل و ظرافت ایمنی تعریف کنند. دو کشتی اول المپیک و تایتانیک نام گرفتند . نام تایتانیک جهت این گزینش شده بود که حس برتری اندازه و قدرت را القا نماید . طراحی دو کشتی یک سال بطول انجامید . تهیه المپیک در دسامبر ۱۹۰۸ به دنبال آن تهیه تایتانیک در مارس ۱۹۰۹ شروع گردید . برای تطابق با این پروژه های عظیم محوطه کشتی سازی کارخانه هارلند و ولف در بلفاست بایستی از نو ساخته میشد، در حالیکه اسکله کشتیرانی ستاره سفید در نیویورک بایستی بحد کافی طویل می شد تا کشتی ها بتوانند در آن پهلو بگیرند.
اخبار تکنولوژی,دنیای تکنولوژی,اخبار فناوری
تایتانیک در حال تهیه در شرکت هارلند ولف در ایرلند
در طی دو سال بعد که صرف کامل کردن بدنه تایتانیک شد، مطبوعات در مورد عظمت کشتی به تبلیغات زیاد پرداختند بطوریکه تایتانیک حتی قبل از به آب انداختن آن به یک افسانه تبدیل شده بود . به آب انداختن بدنه کامل شده تایتانیک در ماه می ۱۹۱۱ ، یک نمایش عمومی خیره کننده بود. بلیط ها به نفع بیمارستان مکانی اطفال فروخته شدند .
پس تایتانیک جهت عمل انطباق که حاوی ساختن تجهیزات سیسـتم های زیاد آن ، اثاثیه چوبی گرانقیمت دکور عالی آن بود، آماده شد . در حالیکه تاریخ سفر نزدیک می شد ، کشتی کامل شده المپیک دچار تصآدم شد به تعمیرات کلی نیاز پیدا کرد که بار کاری را جهت شرکـت هارلند ولف ارتقا داد، در حالیکه آنها در تلاش بودند تایتانیک را همموسیقی برنامه زمانبندی کامل کنند . پس مسافرت از ۲۰ مارس به دهم آوریل موکول شد .
تایتانیک دارای ۲۷۰ متر طول و ۲۸ متر پهنا بوده و ۳۲۸/۴۶ تن وزن داشت . ارتفاع آن ۳۲ متر بود که تقریباً ۱۱ متر آن زیر آب قرار می گرفت . با این وجود حتی بالاتر از بلندترین ساختمانهای شهری آن زمان می ایستاد . دارای سه دودکش واقعی یک دودکش مجازی بود که برای اضافه کردن بر حس عظمت و قدرت کشتی اضافه شده بود و نیز بخارات دود آشپزخانه های زیاد آنرا به بیرون می راند . تایتانیک بزرگترین شی متحرکی بود که توسط آدم ساخته شده بود . اندازه غول آسا پیچیدگی کشتی بوسیله گزارش ناخدا دوم لایتولد به بهترین صورتی مـدل ل شده است. وی در این گزارش چنین انگاشت:
در سمت راست بدنه کشتی دربی چنان بزرگ تعبیه شده بود که یک گاری با اسبش می توانست از طریق آن وارد کشتی شود.
افزون بر این تایتانیک ساخته شده بود تا شگفتی تکنولوژی ایمنی مدرن باشد . کشتی یک بدنه دولا با صفحات فولادی به ضخامت ۵/۲ سانتی متر بوده و به ۱۶ بخش غیر قابل نفوذ بوسیله آب تقسیم شده بود. دربهای عظیم که با کلید الکتریکی بر روی عرشه به حرکت درآورده شدند ، این بخش ها را از مجزا کرده و کل کشتی را آب بندی می کردند. حتی این دربها می توانسند توسط حسگرهای الکتریکی سطح آب باز بسته شوند . به پشتوانه این تدابیر ایمنی بود که مطبوعات کشتی تایتانیک را غرق نشدنی نامیدند .
لوازم داخل کشتی در نوع از مدرنترین و لوکس ترینها بودند حاوی لامپ های برقی و بخاری برقی در تمام اتاقها آسانسورهای برقی، یک استخر شنا، یک سالن اسکوآش (که خیلی مدرن ساخته شده بود )، حمام ترکی ، یک سالن ژیمناستیک همراه با اسب مکانیکی بود تا سوارکاران پیشرفته بتوانند با آن تست کرده و خود را سر وزن آماده نگه دارند.
هم چنین اتاقهای نشیمن تجهیزات بخش درجه اول آن با بهترین هتل های قاره اروپا مساوی ی می کرد . مسافرین درجه آن می بایست از طریق راه پله بزرگ شش پاگرده سقف شیشه ای به آرامی پایین می آمدند تا از غذاهای عالی سالن نهارخوری که همه عرض کشتی را در عرشه شماره D پوشانده بود لذت ببرند . جهت آنهایی که خواستار یک فضای خصوصی تر بودند ،تایتانیک چند رستوران سفارشی تهیه دیده بود . دو گروه موسیقی از بهترین نوازندگان قاره که بسياري از آنان از خطوط کشتیرانی رقیب ربوده شده بودند قطعات موسیقی را در تایتانیک اجرا می کردند . دو کتابخانه نیز وجود داشت درجه یک و درجه دو . حتی کابین های درجه ۳ آن بسیار زیاد لوکس تر از کابین های درجه کشتی ها بخار کوچکتر بود و نیز لوازم داخل آنها به گونه ای بود که برخي مسافرین درجه ۳ حتی در عمر خود ندیده بودند .
طراحی اولیه سی دو قایق نجات در نظر گرفته بود لیکن مدیریت کشتیرانی ستاره سفید احساس کرد که عرشه قایق های نجات شلوغ در ریخته به نظر خواهد رسید تعداد آنها را به ۲۰ عدد کاهش داد که برای ۱۱۷۸ نفر از مسافرین کفایت می کرد. این میزان از استانداردهای آن فراتر میرفت ، گرچه تایتانیک توانایی حمل ۳۵۰۰ مسافر خدمه را دارا بود.
گروهی از عالی مقام ترین مردم در این مسافرت همراه تایتانیک بودند. اشرافزادگان بریتانیا، صاحبان صنایع آمریکا، زبدگان انجمن نیویورک فیلادلفیا. همين طور بسياري از مهاجرین فقیر که به امید شروع یک زندگی جدید در آمریکا یا کانادا جذب آن شده بودند.
سفر دریایی تایتانیک در ساوت همپتون به تاریخ دهم آوریل ۱۹۱۲ شروع شد. زمان غروب کشتی در چربورگ فرانسه توقف کرد تا مسافرین سوار نماید . همان روز عصر به سوی کوئینز تاون ایرلند حرکت کرده ساعت ۱:۳۰ دقیقه بامداد روز یازدهم آوریل به داخل پهنه اقیانوس اطلس روانه شد.
مسافرین فصلی اقیانوس اطلس عمیقاً تحت تاثیر کشتی قرار گرفته بودند. تایتانیک آنقدر جسیم بود که حرکت آن برروی دریا احساس نمی شد. موتورهای بزرگ پر قدرت آن هیچکدام از ارتعاشهای آزارنده متداول در اقیانوس پیماهای دیگر را ایجاد نمی کردند. حتی زمانی که با حداکثر سرعت ۲۲ گره دریایی (۴۱ کیلومتر در ساعت، که در زمره سریعترین کشتی های آن زمان بود) حرکت می‌کرد، مسافرین داخل آن می توانستند از میزان اکثر آسایش برخوردار شوند.
در مسافرت هوا صاف دلپذیر بوده و دمای آب حدود ۱۲ درجه سانتیگراد بود. زمستان سال ۱۹۹۲ بطور غیر عادی معتدل می نمود. اعتدال هوا باعث نماید ه شدن مقادیر زیادی یخ از نواحی قطبی و رانده شدن آنها به داخل اقیانوس شده بود. کشتی های آن زمان مجهز به رادار نبودند ولی تایتانیک به سیـستم تلگراف بی سیم مارکونی مجهز شده دو اپراتور سیسـتم آن بطور شبانه روزی در اتاق مخابرات آن کار می کردند. در روز یکشنبه ۱۴ آوریل، پنجمین روز مسافرت، تایتانیک پنج هشدار مختلف در مورد مشاهده کوههای یخ دریافت کرد، اما کاپیتان کشتی چندان توجه ی به این اخطارها ننمود. کشتی با سرعت ۲۲ گره در حال حرکت رو به جلو بود و مدیر اجرایی مجموعه بروس آیسمی اعلام کرد که روز زودتر از پروگرام به نیویورک خواهند رسید.
در شب چهاردهم آوریل، اپراتور بی سیم شدیدا سرگرم مخابره پیامهای کوتاه مسافرین به خویشاوندان دوست ها شان در ساحل نیوفوندلند (مکان پهلو گرفتن کشتی) بود. او ششمین هشدار دیده شدن کوه یخ را دریافت کرد، اما هیچ توجه ی به اینکه تایتانیک چقدر نزدیک محل ارسال اخطارهاست نکرد پیام را زیر یک وزنه کاغذ در کنار آرنج خود گذاشت. این پیام هرگز به کاپیتان اسمیت یا ناخدا یکم کشتی نرسید.
با تمام این احوالات، شب چهاردهم آوریل بطرزی غیر معمول صاف و تاریک بود. ماه در آسمان پیدا نبود ولی آسمان بطور باورنکردنی با ستارگان بی شمار روشن شده بود. ستارگان بقدری درخشنده بودند که افسر کشتی، سیاره ژوپیتر در بالای افق را با چراغ دکل یک کشتی بخار غلط گرفت.
دریا هم کاملا صاف بدون موج بود. بسياري از بازماندگان دریای آن شب را مانند شیشه توصیف کرده اند. فقدان امواج کار تشخیص کوه های یخ را دشوارتر می ساخت. زیرا در شرایطی که دریا مواج است، برخورد موج به کوه یخ و برگشت آن، تعیین محل آنرا آسانتر می نماید .
در ساعت ۱۱:۴۰، یکی از دیده بانان کشتی که در آشیانه خدمه حاضر بود، کوه یخ زیادی را که بطرز خطرناکی در جلو و نزدیک کشتی بود دید . او به ناخدا یکم مورداک اعلام خطر کرد مورداک سراسیمه دستور داد که کشتی تماما به سمت چپ بگردد. او به موتورخانه دستور داد که گردش پروانه ها را معکوس کنند. کشتی به آرامی به چپ گردید، ولی تایتانیک خیلی بزرگ بود زیاد زود حرکت می کرد، و کوه یخ نیز بسیار زیاد نزدیک بود.
سی هفت ثانیه بعد پهلوی سمت چپ کشتی به سری زیر آب کوه یخ کشیده شده شکافی به طول ۱۰۰ متردر بدنه کشتی ایجاد شد. آب سریع وارد پارت های کشتی شد از آنجایی که شکاف خیلی طویل بود، بیشتر سری های کشتی همزمان شروع به پر شدن از آب کردند.
بدین ترتیب یکی از بزرگترین حوادث کشتیرانی طول تاریخ شروع گشت. در طول شبی پر از حادثه و وحشت، ۷۰۵ نفر از مسافرین نجات یافته ۱۵۰۲ نفر باقیمانده یا در داخل آبهای منجمد اقیانوس اطلس جانسپردند، ویا همراه بدنه عظیم کشتی که در حین فرو رفتن در آب به دو تکه شد، به قعر اقیانوس رفتند.
